Սիբ. «Այս աշխատանքը ստեղծվել է Հայոց Ցեղասպանության 100-ամյա տարելիցին նվիրված` պատկերելով յուրաքանչյուր հայի գիտակցության, հիշողության և վերածննդի հարաբերությունները: Անձի ինքնության պահպանությունը՝ բոլորիս պայքարն է»:

Ստեփան Ադրանիկյանը պատկերել է Արևմտահայ բանաստեղծ Սիամանթոյին, նույնքան լեցուն սիմվոլիզմով և ռոմանտիզմով ինչպես պոետի պոեզիան էր:

Հարուստ երևակայության և նուրբ զգացումների տեր բանաստեղծը երգում է հայրենիքի զավակների արյունոտ ճակատագիրը, ստեղծում ցնցող տրամադրությունների մթնոլորտ։ Սակայն Սիամանթոյի ստեղծագործությունն, ողբերգական պատկերների հետ միասին, ունի նաև լավատեսական բովանդակություն: Նկարագրելով թուրք բարբարոսների խոշտտանգումներին ենթարկված հայ ժողովրդի ողբերգական սարսափները, Սիամանթոն պատմության դասերի մեջ խտացրել է դարերի վրեժը և ազատագրական պայքարի կոչել Հայորդուն՝ նրա հերոսական մաքառումները հուսավառելով կյանքի և գոյության, պատվի և արդարության, լույսի և գեղեցկության իդեալի հավատով։ Սիամանթոյի ստեղձագործությունը ազգային երևույթ է ու հենց դրա շնորհիվ էլ ունի համամարդկային բովանդակություն։ Նա մեծ տաղանդով երգել է իմպերիալիզմի դարաշրջանում ոչնչացող փոքր ժողովրդի ողբերգությունը՝ ատելություն տածելով ամեն տեսակ բռնության նկատմամբ։

1915 թվականին նա գտնվում էր այն խմբի մեջ, և որին նույնպես, Անկարա քաղաքից ոչ հեռու մի ձորում, թուրք խուժանները տանջեցին վայրենաբար` զենքով, բրիչներով, քարերով, կացիններով։ Պատմում են, որ մյուս օրը թուրք բաշիբոզուկներն Անկարայի փողոցներում շրջում էին հայ մտավորականների տարազներով։

Շահեն Խաչատրյան (արվեստաբան). «Նկարչի մտասևեռումը եղել է ապոկալիպսիսը, և նա արտահայտչական ուրույն ոճով պատկերել է պատերազմի արհավիրքը՝ փլուզված պալատներ, աշխարհի անմարդկայնացած դեմքեր, մեռնող գեղեցկություն: Արվեստագետն իր ապրումների միջոցով վերարտահայտել է հայ ժողովրդի վերապրած արհավիրքը»:

Աննէթ Կիւրճեան. «Այս գործը նկարել եմ մի լուսանկարի վրա, ուր հորս ընտանիքը ծառ էր տնկում իրենց առաջին տանը, Միացյալ Նահանգներում, երբ ժամանեցին Թուրքիայից: Այս նկարը խորհրդանշում է հայրական տունը լքելու ցավը` համադրված օտար հողում արմատներ դնելու խորհրդի հետ»: