Սարգսյանի բնանկարներում բնությունն իրեն դրսևորելով խորհրդավոր ավերակների տեսքով, մի անդիմադրելի ցանկություն է առաջացնում հանդիսականի մոտ տեսարանը վերծանելու: Այն ինչ մեզ ներկայացված է ոչ թե հանելուկ, այլ հրաշք է, ինչին մենք հափշտակությամբ ենք նայում՝ կորցնելով մեզ այդ ամենում և անհետացնելով մեր էգոն:

Սիրուն Երեցիան. «Ցեղասպանության ժամանակ միլիոնավոր հայերի սպանեցին և նրանց հետ վարվեցին որպես մեկանգամյա օգտագործման առարկաների հետ կվարվեին: Սա էր բառացիորեն Թուրքիայի մտադրությունը»:

Մոկո Խաչատրյան. «Իմ ոգին վերածվում է հրաշալի և արտասովոր ազնվական մի երևույթի. փոփոխականության զգացողությունը, ինչը մի անբացատրելի ուժ ունի, պարուրում է ինձ և իմ գոյությանը առեղծվածություն տալիս՝ դարձնելով ինձ իմ նկարների հերոսը: Ահա այստեղ է, որ անհնարության հավանականությունը վերածվում է իրականության: Երբ ես կառավում եմ ընթացքը, միայն ես կարող եմ ազդել, փոխել, ծնել կամ քանդել այս կամ այն վերացական կերպարը: Երբ սև գույնը, իր ողջ հզորությամբ, ընկնում է իմ գիտակցության սպիտակության մեջ՝ դարձնելով այն ավելի լուսավոր, նկարին տալիս է թաքնված անբիծության զգացողություն: Այն նրբորեն խառնվում է կարմիրի հետ, սակայն գեղարվեստորեն տեղի է տալիս այն գույնին, որը կարող է կուլ տալ, հոշոտել և քանդել: Ամենը քողարկվում է մի անորոշ և անձև ձեռքի շարժումով: Ամեն ինչ քանդվում իմ աչքերում, և ես ամբողջությամբ խառնաշփոթի մեջ եմ, երբ գիտակցում եմ, որ ճիշտ չեմ, ես չեմ, որ նրանց կառավարում եմ, ավելի շուտ նրանք են ընթացքը կառավարում: Ես համեստորեն ենթարկվում եմ իրենց պահանջներին և հանձնվում աշխարհի ուժին, ինչը ստեղծվում է և որտեղ ինձ թույլատրվում է գոյատևել ու իրականացնել իմ առաքելությունը: Նրանք ներծծում են իմ Էներգիան ու ուժը՝ մինչև ամենավերջին կաթիլը: Եվ նրանք ինձ ազատ են թողնում միայն այն ժամանակ, երբ հագենում են: Սակայն միայն այդ ժամանակ եմ զգում, որ գոյություն ունեմ և շնչում եմ: Երանի ընդմիշտ այդտեղ մնայի: Հենց այս չիրականության մեջ, ինչը հաճախ ավելի իրական է քան բուն ինքը՝ իրականությունը: Այն մոտ է Աստծուն, ով արվեստ կոչվող այս ֆանտաստիկ աշխարհի մի մասն է կազմում»:

Թյությունջյանը ծնվել է Ամասիայում (Արևմտյան Հայաստան): 1915 թ.-ի Ցեղասպանության ժամանակ, հազարավոր հայ որբերի նման, նա ևս տեղափոխվեց Հունաստան, իսկ 1923 թ.-ից մեկնեց Փարիզ: Փարիզում Թյությունջյանին գրավեց սյուրռեալիզմը, և նա իր ինքնաարտահայտումը գտավ այդ ուղղությունը որդեգրելով: Թերևս «անասելի ճշմարտություններ», որ առկա են Թյությունջյանի արվեստում ոմանց համար գուցե բացառապես երևակայական են, սակայն արվեստագետի համար, ով իր մեջ կրում էր մանկության տարիների դաժան պատկերներն ու սրտաճմլիկ հույզերը, լոք այդ ձևով արտահայտման միջոց էր, ինչը խոսքերով երբևէ չէր պատմի: