Հայ ազգի մշակութային անբաժանելի մասն են եղել հավատքն ու լեզուն: Գաղթի ճամփա ընկած հայ ժողովուրդը շատ հաճախ կյանքի գնով փորձում էր ոչնչացումից փրկել հայ ձեռակերտ մատյանները՝ որպես ազգի գոյատևման հիմնասյուն: Սարգիս Խաչատուրյանի այս կտավը պարուրված է այն լավատեսական խորհրդով, որ գաղթի ճամփա ընկած և Դեր- Զորի անապատ հասած սոված ու ուժասպառ մանուկներն անգամ շարունակում էին սերտել այբուբենը՝ գրելով այն ավազի վրա:

Սարյանական ներկապնակում հայտնված սև գույնը արտահայտեց ապրումների ողջ ողբերգականությունը: Սակայն իր հոգով նուրբ ու զգայուն հայ մտավորականությունը, որը խորապես ցնցված ու անպաշտպան էր այդ շրջանում, մի քանի տարի անց պետք է վերածներ հայրենի մշակույթը հարազատ երկրում: Այդ հզոր ներուժի գաղափարը խորհրդանշում է Ալեքսանդր Ծատուրյանի դիմանկարի լուսավոր հետին ֆոնում պատկերված պտղի ու ծաղկող ճյուղի մոտիվը:

Լիլիթ Ստեփանյան. «Հայի դեմքը նրա հոգու արտացոլանքն է, որ ճանապարհների, դարերի խաչմերուկներում փոխվում, վշտից ծռմռվում, ցավից սեղմվում, հաղթանակից ցնծում, նորից ճաքճքում, հուզմունքից դողդողում, փշրվում ու նորից ծնվում»:

Սովետական Հայաստանում Հայոց Ցեղսապանության վերաբերյալ իշխել է լռություն: ԽՍՀՄ ղեկավարությունը Թուրքիայի հետ պայմանավորվածություն էր ձեռք բերել թույլ չտալու Հայաստանում որևէ կերպ հիշատակել Հայոց Ցեղսպանությունը: Մինչև 60-ական թթ.-ներն արգելված էր հայ արվեստագետներին անդրադառնալ Հայոց Ցեղասպանության արհավիրքներին: Եվ միայն 1965 թ.-ին, երբ հնարավոր դարձավ Ծիծեռնակաբերդում կառուցել Հայոց Ցեղասպանության զոհերին ի հիշատակ Եղեռնի կոթողը, արգելքի պատնեշը կարծես վերացավ: Հայ նկարիչներն սկսեցին ցուցադրել պատմական ճշմարտությունը հաստատող աշխատանքներ:

Էդուարդ Արծրունյանի այս աշխատանքը այն պատմական փաստերից մեկն է, թե ինչպես գաղթից, սովից, մահի արհավիքներից փախած հայ մայրերն, իրենց զավակների կամ որբ մնացած այլ երեխաների հետ գալիս - հավաքվում էին եկեղեցու պատերի տակ՝ Աստծուց ապաստան խնդրելու: