Գրիգոր Մոմճեան. «Այս աշխատանքը Կոմիտասին նվիրված շարքից է: Կոմպոզիտորը, որ նաև վարդապետ էր, հետաքրքված էր հայկական երաժշտության վավերականությամբ: Նա այցելում էր հայկական գյուղեր լսելու և գրելու լսած երաժշտական հնչյունները՝ էթնո-երաժշտագետի պես: Ապրիլի 24-ին՝ Կոստանդնոպոլսում Օսմանյան կայսրությունը՝ Կոմիտասին հայ մտավորականության այլ անդամների հետ միասին ձեռբակալեց: Իր ձեռագրերը և երաժշտությունը ոչնչացվեցին: Նրան չարչարեցին, սակայն դիվանագետներին հաջողվեց ի վերջո փրկել Կոմիտասին և ուղարկել Փարիզ: Կոմիտասը խելագարվեց, ինչի հետևանքով տեղափոխվեց հոգեբուժարան: Իր կյանքի վերջին 20 տարիներին նա իր քրոջից բացի ոչ մեկի հետ չէր խոսում:

Ես ցանկացա մեծարել նրան ինձ իր աստվածային երաժշտությամբ ոգեշնչելու համար: Մանուկ ժամանակ ուշադիր լսում էի իր երաժշտությունը՝ Երուսաղեմի ճեմարանի հայկական վանքում, ուր ուսանում էի երեք տարի: Նա դեռևս հանդիսանում է իմ ոգեշնչման աղբյուրը՝ բերելով ինձ հայկական հոգու ակունքին: Իր երաժշտությունը արթնացնում է իմ հիացմումքը բնության գեղեցկության հանդեպ և ես զգում եմ Աստծո Լույսը արտացոլված իր երաժշտության և երգերի մեջ»:

Արամ Իսաբեկյան. «Այն ինչ տեղի է ունեցել հայ ազգի հետ 1915 թ.-ին, երբ Արևմտյան Հայաստանում Օսմանյան Թուրքիան մեկ ու կես միլիոն անմեղ հայի ոչնչացրեց, այն ինչ կրկնվեց 1988 թ.-ին Խորհրդային Ադրբեջանի Սումգայիթ քաղաքում, երբ ադրբեջանցիների կողմից իրականացվեց կազմակերպված և պլանավորված հայկական բնակչության ջարդեր, տեղահանում, թալան, բռնաբարություն, սպանություն ... : Այս ամենը երբեք չի կարող անարձագանք մնալ հայ նկարչի կտավում: Այն սերնդե սերունդ փոխանցվելու է»:

Այս աշխատանքը Մ. Սարյանի առաջին արձագանքն է իր ժողովրդի դեմ իրագործված Մեծ Եղեռնի: Կտավի վրա ցիրուցան եղած մրգերի ու կենցաղային իրերի քաոսի մեջ հնչում է նկարչի հոգու ճիչը: Եգիպտական դիմակները, որպես պատմության դատավորներ, հայ ժողովրդի սպանդը գնահատում են որպես համամարդկային ողբերգություն:

Տիմասար. «Հայոց Ցեղասպանության փրկվածների «Խորտակված նավերը» լքում են իրենց սիրելիներին: Նրանց աչքերում տեսնում ենք տխրություն, տանջանք և ապրել շարունակելու հույսը»: